SOFIZMAT

Zdania (w sensie logiki) możemy podzielić na dwie kategorie:
- zdania proste
- zdania złożone
Zdanie, jak je rozumie logika, może być prawdziwe lub fałszywe (ale nie jednocześnie). Prawda i fałsz to wartości logiczne. Dla skrótu oznacza się je „1” (prawda) i „0” (fałsz).
Rozstrzyganie wartości logicznej (czyli stwierdzenie prawdy lub fałszu danego zdania) tych pierwszych wykracza poza możliwości logiki. Zajmują się tym inne nauki, zdrowy rozsądek i po prostu dobrze ukształtowane władze umysłowe człowieka i jego doświadczenie.
Zdania złożone powstają z prostych dzięki użyciu tzw. funktorów zdaniotwórczych. Co to takiego? Bez wdawania się w ścisłe określenia: przykładami funktorów zdaniotwórczych, którymi będziemy się tu zajmować są „lub”, „i” „jeśli...to”, „wtedy i tylko wtedy”, „nieprawda, że...”, które pozwalają ze zdań prostych tworzyć bardziej skomplikowane struktury. Prawdziwość zdań złożonych zależy nie tylko od prawdziwości wchodzących w ich skład zdań prostych, lecz także od użytego do jego budowy funktora. Na przykład zdanie: „Pada deszcz i jest zimno” jest prawdziwe jeżeli oba zdania proste są prawdziwe, natomiast zdanie „Pada deszcz lub jest zimno” jest prawdziwe jeżeli co najmniej jedno ze zdań prostych jest zgodne z prawdą. Widzimy, że zdania składowe są takie same, a warunki prawdziwości ulegają zmianie ze względu na zmianę słowa spajającego oba zdania proste.
Przypomnijmy sobie funktory zdaniotwórcze, jakich używa się w szkole średniej, wraz z tabelami, z których widać jaki jest wpływ wartości logicznej zdań składowych na wartość logiczną całego zdania złożonego.

Funktory zdaniotwórcze jednego argumentu zdaniowego.

To dość tajemnicze sformułowanie oznacza, że do budowy zdania złożonego wykorzystujemy jedno zdanie proste. Omówimy tu jeden taki funktor – negację. Czytamy go: nie... albo nieprawda, że... i oznaczamy . Jeżeli zdanie jest prawdziwe to jego negacja fałszywa i na odwrót. To samo w postaci tabelki. p oznacza dowolne zdanie.